Marathi poem 2

संथ शांत सागरात

सगळेच असतात बरोबर

हातात हात द्यायला.

लाटेच्या एखाद्या जोरदार तडाख्यानंही,

तसे हात सुटत नसतात –

पण अशा वेळी कोणाचेच

स्पर्श नकोसे वाटतात.

कोणतेच बंध असे

आघातानं तुटत नाहीत,

वा-यावर भरकटायला,

आपल्याला सोडून देत नाहीत.

पण मनातून कुठेतरी

आपल्यालाही असतं माहीत –

बाकीच्या सगळ्यांनी

काठानंच पोहायचं असतं,

शेवटी आपलं आयुष्य

आपल्यालाच जगायचं असतं.

                                                           (composed around 1996)